Οδυσσέας Ελύτης, Άξιον Εστί

ΗΡΘΑΝ ντυμένοι "φίλοι" αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας. Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.

Έφεραν Το Σοφό, τον Οικιστή και το Γεωμέτρη Βίβλους γραμμάτων και αριθμών Την πάσα Υποταγή και Δύναμη, το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.

Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους, Ούτε μέλισσα καν δεν γελάστηκε το χρυσό ν΄ αρχινίσει παιχνίδι. Ούτε ζέφυρος καν, τις λευκές να φουσκώσει ποδιές.

Έστησαν και θεμέλιωσαν Στις κορφές, στις κοιλάδες, στα πόρτα, πύργους κραταιούς και επαύλεις ξύλα και άλλα πλεούμενα, τους νόμους θεσπίζοντας τα καλά και συμφέροντα, στο παμπάλαιο μέτρο εφαρμόζοντας.

Και το μέτρο δεν έδεσε ποτέ με τη σκέψη τους. Ούτε καν ένα χνάρι θεού στη ψυχή τους σημάδι δεν άφησε, ούτε καν ένα βλέμμα ξωθιάς τη μιλιά τους δεν είπε να πάρει.

Έφτασαν ντυμένοι "φίλοι" αμέτρητες φορές οι εχθροί μου, Τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.

Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε παρά μόνο σίδερο και φωτιά. Στ΄ ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά. Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά."

ΥΓ.Πάντα τούτος ο λαός είχε θεμέλια σχέση με τον ποιητή. Η φύτρα του μας γέννησε κι ο λόγος του το Θεϊκό λόγο βρήκε και σμίλεψαν μαζί το διάβα μας. Προδωθήκαμε, ηττηθήκαμε, σκλαβωθήκαμε μα
δε χαθήκαμε. Όρθιοι, όρθιοι πάντα κι αναβαστώντας ο ένας τον άλλονε δίνουμε τη μάχη από τα νερά του Σαρωνικού, ως την πύλη του Ρωμανού κι από τα στενά του Σπερχειού ως τα βουνά της Αλβανίας. Έτσι και τώρα όρθιοι, αλληλέγγυοι κι ενωμένοι οι πολλοί, στη λύσσα των καιρών και των προσκυνημένων, προσμένουμε το σάλπισμα του ποιητή να μας οδηγήσει ξανά στην Ιθάκη του μέλλοντός μας.
Θέλουν τούτη τη φορά πέρα από χώμα και το αίμα μας, να πάρουν τον ήλιο και τον αέρα της ψυχής μας.